Zapraszamy do udziału we Mszach św. o godz.: 6.30; 8.00 i 18.00.

9.00 – Wystawienie Najświętszego Sakramentu.
Całodzienna adoracja wg. porządku:

9.00 – Turzyczka
10.00 – Karkoszka
11.00 – ul. Czyżowicka, Żwirki i Wigury, Modrzewiowa i Cisowa
12.00 – Siostry Opatrzności Bożej
13.00 – ul. Wolności, Leśna
14.00 – ul. Pszowska i Osiedle
15.00 – Parcele
16.00 – Legion Maryi
17.00 – Dół, Ks. Roboty, Gosława
18.00 – Msza św.
19.00 – Oaza.

 



Serdecznie dziękujemy wszystkim dzieciom za sypanie kwiatów i ich rodzicom za przyprowadzanie ich na Nabożeństwa Eucharystyczne.

Zakończenie Oktawy Bożego Ciała - kliknij.

 
Św. Brat Albert Adam Chmielowski urodził się 20 sierpnia 1845 r. w Igołomi k. Krakowa.
Był najstarszym dzieckiem Wojciecha i Józefy, miał trójkę rodzeństwa. W 1853 r. zmarł mu ojciec, a w czternastym roku życia osierociła go matka.

Jako osiemnastoletni student Szkoły Rolniczo-Leśnej w Puławach brał udział w powstaniu styczniowym. W przegranej bitwie pod Mełchowem został ranny, w wyniku czego amputowano mu nogę.
Wydostawszy się z niewoli, uciekł do Paryża.
Po amnestii w 1865 r. przyjechał do Warszawy, gdzie rozpoczął studia malarskie, które kontynuował w Monachium. Wróciwszy do kraju w 1874 r. tworzył dzieła, w których coraz częściej pojawiała się tematyka religijna.
W latach 80-tych powstał jego słynny obraz Ecce Homo, znamionujący zachodzące w nim przemiany. Adam Chmielowski postanowił oddać swe życie na wyłączną służbę Bogu.
Wstąpił do Zakonu Jezuitów, jednak po pół roku opuścił nowicjat i wyjechał na Podole do swego brata Stanisława. Tam związał się z tercjarstwem św. Franciszka z Asyżu i prowadził pracę apostolską wśród ludności wiejskiej.

W 1884 r. wrócił do Krakowa. Powodowany heroiczną miłością Boga i bliźnich poświęcił swe życie służbie bezdomnym i opuszczonym. Otwierał dla nich przytuliska, aby przez stworzenie godziwych warunków życia ratować w nich ludzką godność i kierować ku Bogu.

 
Bł. Jolanta, klaryska, jest wspominana w liturgii 15 czerwca.
Pochodziła z Węgier, jednak jej dorosłe życie związane było z Polską. Jest patronką archidiecezji gnieźnieńskiej oraz miasta Kalisza.
Jolanta urodziła się w 1244 roku w Ostrzyhomiu na Węgrzech, była dziewiątym dzieckiem króla Beli IV (tercjarza franciszkańskiego) i Marii Laskaris.
Pochodziła z rodziny Arpadów, która dała Kościołowi kilka osób wyniesionych do chwały ołtarzy: św. Stefana Węgierskiego (975-1038, król Węgier), jego syna św.
Emeryka (1007-1031) oraz św. Władysława (ok.1048-1095, król Węgier)

Kiedy Jolanta miała kilka lat, przybyła do Krakowa, na dwór swojej starszej siostry Kingi, żony Bolesława Wstydliwego, późniejszej świętej.
Tutaj otrzymała staranne wykształcenie. W roku 1256, po uzyskaniu dyspensy papieskiej od przeszkody wieku, wyszła za mąż za Bolesława Pobożnego, księcia kaliskiego-gnieźnieńskiego, z którym po dwóch latach zamieszkała.
Była matką trzech córek, dwie z nich wyszły za mąż, trzecia została klaryską.

 
Jeden z pierwszych świętych franciszkańskich, Doktor Kościoła - Antoni (Ferdynand) Padewski pochodził z Portugalii. Urodził się ok. roku 1195 w Lizbonie, w zamożnej mieszczańskiej rodzinie. Jego rodzicami byli Marcin de Bulhoes i Teresa Taveira.
W wieku 15 lat wstąpił do zakonu augustianów w Lizbonie, gdzie odbywał studia przygotowujące go do kapłaństwa. Po dwóch latach pobytu w klasztorze św. Wincentego przeniósł się do klasztoru św. Krzyża pod Coimbrą, gdzie studiował pisma Ojców Kościoła i teologów średniowiecznych oraz nauki przyrodnicze.
W roku 1220 Ferdynand był świadkiem sprowadzenia do Coimbry ciał pięciu misjonarzy, męczenników franciszkańskich z Maroka, którzy zginęli z rąk Saracenów.
Wtedy też zapragnął zostać misjonarzem i męczennikiem i podjął decyzję wstąpienia do braci mniejszych w klasztorze-pustelni dos Olivais pod Coimbrą, gdzie przyjął imię zakonne - Antoni.
Ty masz wysoko oczy,
Tam gdzie śpiewa skowronek.
Więc widzisz, gdzie się toczy
Zagubiony pierścionek.

A że masz w ręku maleńkiego Chrystusa,
Dojrzysz, kto kona w lęku
I skąd czyha pokusa.
Twój brunatny samodział
Widzę. Idziesz po niebie.

Popatrz, gdziem się zapodział,
Bo zgubiłem sam siebie.
Niech się święci chwała Twoja,
Niech się znajdzie zguba moja. Amen.(aut.Jan Lechoń)

Myśli z kazań - kliknij.
Czasopismo "Arka" - kliknij.

Serdecznie zapraszamy :
O godz.20:00 Nabożeństwo fatimskie. W programie:
20.00 – Różaniec
20.30 – Msza św. – Suma odpustowa
21.30 – Nabożeństwo Maryjne z procesją .
Msza św. odpustowa i nabożeństwo - kliknij.

 
Błogosławiony ks. Emil Szramek.
Urodził się 29 września 1887 roku w Tworkowie pod Raciborzem, zamęczony 13 stycznia 1942 r. w obozie w Dachau – należał do najwybitniejszych duszpasterzy na Śląsku okresu międzywojennego, wybitny duszpasterz, znakomity naukowiec, organizator życia duszpasterskiego, parafialnego i naukowego, humanista, inspirator życia kultury na Śląsku, człowiek pojednania, wykazujący wielką troskę o polskie i katolickie wychowanie ludzi młodych, potrafiący z odwagą dbać o przestrzeganie prawdy ewangelicznej i nauki Kościoła.
Całe jego życie przeniknięte było głęboką duchowością. Była to duchowość wysokiej próby, w której fides i ratio splatały się w harmonijną całość.

Jest wzorem człowieka ducha, kapłana, który z modlitwy czerpał siłę, by być wiernym Bogu i stawić czoła najtrudniejszym wyzwaniom.
Jego listy obozowe tchną ufnością w moc modlitwy, są pełne wewnętrznego spokoju. Cierpienie przyjmował jako ekspiację za zło moralne wielu ludzi, tłumaczył, że cierpienie należy rozumieć nie jako brak Boga w życiu i historii świata, ale jako łaskę Mistrza, który pozwala na współuczestniczenie w Jego męce; cierpienie jest więc częścią historii i tajemnicy zbawienia.
Często odprawiał rekolekcje, wiedząc, jak ważnym czynnikiem są w ugruntowaniu kapłańskiego życia wewnętrznego.

W 1938 roku pisał o osobowości kapłańskiej, że "kapłan samotny, rzucony w świat, jest zawsze w niebezpieczeństwie zatracenia znamion duchowych i musi przeciwdziałać rekolekcjami, pastoralnymi konferencjami i w ogóle ciągłym kontaktem z konfratrami".
Był ks. Emil Szramek wymagającym i sprawiedliwym proboszczem w stosunku do wszystkich swoich parafian. Wymagania dotyczące życia z wiary stawiał i Polakom i Niemcom – czynił to jednak zawsze w prawdzie i miłości.

Mówił: "Wiara żyje Miłością i ona daje życie. Trzeba to ludziom nieustannie przypominać, aby pamiętali że Bóg jest Panem narodów". Jako pasterz troszczył się o wszechstronne formowanie parafian, wyrabianie w nich właściwych postaw ludzkich, podnoszenie ich kultury osobistej, wyrabianie poczucia smaku i piękna, i w końcu na uczeniu ich zdrowej religijności.
Bardzo troszczył się o wystrój kościoła, w którym wszystko ma wskazywać na Chrystusa: "Niech się wierni dowiedzą z ambony, że w kościele wszystko powinno się orientować ku ołtarzowi, że budowa, ozdoba, oświetlenie i śpiew mają tam być chrystocentryczne".

Więcej - kliknij.